Θεατρική διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Κάθριν Λίτλγουντ.

Mια φορά κι έναν καιρό σ΄ ένα μακρινό χωριό, ζούσε η οικογένεια των Μπλις.

Μια οικογένεια ήσυχη και αγαπημένη που είχε ένα υπέροχο ζαχαροπλαστείο με τα πιο γευστικά γλυκά που έχετε δοκιμάσει ποτέ.

Το χωριό το έλεγαν Κακοτυχώρι και όπως καταλαβαίνεται συνέβαιναν συχνά πολλές ατυχίες. Μ΄ ένα γλυκάκι βέβαια τα πράγματα φαίνονται αρκετά καλύτερα έτσι δεν είναι; Μήπως δεν ήταν μόνο αυτό που έκανε τις ατυχίες να διορθώνονται σχεδόν …μαγικά; Τι θα συμβεί όταν οι γονείς φύγουν για να βοηθήσουν ένα γειτονικό χωριό και αφήσουν μόνο τα παιδιά; Τι μυστικό κρύβεται πίσω από Τον;  Ποία είναι η Θεία Λίλη και γιατί ήρθε έτσι ξαφνικά;  Και ο τσελεμεντές τι ρόλο παίζει σε αυτήν την ιστορία;  Ελάτε ας βάλουμε το κλειδί στην μυστική πορτούλα και ας δούμε τι περίεργα και θαυμαστά κρύβονται μέσα…. σςςςς ησυχία… Παραμύθι ξεκινά… Μια φορά κι έναν καιρό….

«Χρόνε χρόνε είσαι εδώ, να μου πεις το μυστικό;»

Η παράσταση εμπλουτίστηκε από αυτοσχεδιασμούς και χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα η τεχνική του flash back και του tableau vivant. Πέρα από το θέμα του χρόνου και των προαισθημάτων, που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας, συνυπάρχει στην παράσταση η έννοια της Μοίρας και το κατά πόσο σε μπλέκει στα νήματά της. Αν μπορείς να ξεφύγεις από αυτά που «γράφει» η μοίρα και πως, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κάθε χρονική στιγμή και κάθε μας πράξη κρύβει μέσα της ένα ψήγμα μέλλοντος αρκεί να μπορεί να το αποκωδικοποιήσει κανείς και ίσως τότε να το προβλέψει ή και να το αποτρέψει.

«Ό,τι  γράφει δεν ξεγράφει… ή μήπως όχι; 

Καθορίζουμε εμείς το μέλλον μας ή ζούμε σ΄ένα έργο που έχει ήδη γραφτεί;»

Η παράσταση προήλθε από τη δημιουργική συρραφή κειμένων μεγάλων θεατρικών συγγραφέων, που αντιπροσωπεύουν το είδος του παράλογου στο θέατρο, καθώς επίσης και αποσπασμάτων από έργα, ποιήματα και τραγούδια που θα μπορούσαν να έχουν μια τέτοια ανάγνωση.

Η παράσταση προσπαθεί να μιλήσει για τα είδη παραλόγου στην ζωή μας, τι είναι τελικά λογικό από όσα ζούμε και από ποια οπτική γωνία είναι καλύτερα να αντιμετωπίζουμε το ταξίδι της ζωής, αφού τελικά όσο και αν αναρωτηθούμε για το παράλογο  … κανείς δεν απαντά. Άρα λογικό!;

«Είναι παραμονή Χριστουγέννων στην παλιά Ρωσία. Μια νύχτα πραγματικά Χριστουγεννιάτικη. Κρύο πολύ. Παγωνιά. Ελαφρό χιόνι. Το τζάκι αναμμένο όπως το απαιτούσε η βραδιά. Η Κλάρα και ο αδελφός της Φριτς περίμεναν ανυπόμονα τους προσκεκλημένους τους. Ξάφνου το ρολόι του τοίχου σήμανε δέκα….»

Συνθέτες που έγραψαν για παιδιά. Τι να σκέφτονταν όταν έγραφαν αυτά τα κομμάτια. Ίσως κάτι πολύ απλό που γινόταν σιγά σιγά πολύπλοκο και γέμιζε συνειρμούς.Όπως η παιδική φαντασία. Κάθε φορά που τα παιδιά αρχίζουν να λένε μια ιστορία, ανοίγουν νέους δρόμους και καταλήγουν κάπου εντελώς αλλού από εκεί που ξεκίνησαν, και όμως όλα μοιάζουν τόσο φυσιολογικά. Το ίδιο συμβαίνει και στο βουβό κινηματογράφο με τα αστεία και τα παθήματα των ηρώων. Με μουσική υπόκρουση κλασσικά κομμάτια, οι ήρωες χωρίς να μιλάνε εκφράζουν όλον τον εσωτερικό τους κόσμο και τις σκέψεις τους με έντονες κινήσεις του σώματος.

Από αυτό εμπνευσμένοι και βασιζόμενοι στους αυτοσχεδιασμούς των παιδιών, σας παρουσιάζουμε τη μικρού μήκους, βουβή, θεατρική παραγωγή: 

«Όταν έχω διάβασμα Βαριέμαι».

Ο Χατζιδάκις ήταν ένας βασικός Έλληνας συνθέτης που έγραψε για τον ομιλόντα κινηματογράφο και το θέατρο, μουσική και τραγούδια.

Τα παιδιά τραγούδησαν Μ.Χατζιδάκι και δημιούργησαν κινητικούς αυτοσχεδιασμούς πάνω στις ορχηστρικές του δημιουργίες και έντυσαν με τη μουσική του το Πανηγύρι του Κοκτώ, φτιάχνοντας έναν ζωντανό, μουσικό ζωγραφικό πίνακα.

Φτάνοντας σε πιο σύγχρονα ακούσματα και πιο σύνθετα ρυθμικά μοτίβα, κατορθώσαμε να συνδυάσουμε το μοντέρνο με το κλασσικό, όπως οι δραματουργικές τεχνικές της Αρχαίας τραγωδίας. Αυτό που μάθαμε τελικά, είναι, ότι η γλώσσα της μουσικής και του Θεάτρου είναι η ίδια όλες τις εποχές. Μιλάει στις αισθήσεις μας, στη ψυχή μας και για αυτό γίνεται πάντα κατανοητή.

Βασισμένο στο ομώνυμο παραμύθι της Λιλής Λαμπρέλλη.

Μια φορά και ένα καιρό, έτσι όπως ξεκινάνε όλα τα παραμύθια, ήταν …μια σκοτεινή και ταραγμένη εποχή γεμάτη στέρηση γεμάτη μιζέρια. Και όλα αυτά βέβαια γιατί δεν υπήρχε …Σοκολάτα! Υπήρχε όμως το βασίλειο των αθλημάτων γεμάτο υγιείς ανθρώπους! Η βασιλοπούλα τους όμως ήταν κάπως λαίμαργη! Α, ήταν και ένας παραγιός με μάτια μαύρα πίσσα κατράμι! Ε, ας μην τα πω ακόμα όλα!

 

«Αχ Σοκολάτα»: Μια τρυφερή, ρομαντική αλλά κυρίως… “ γλυκιά” ιστορία με Βασιλιάδες, βασίλισσες, βασιλοπούλες αλλά κυρίως με..Σοκολάτα, γλυκιά και πικρή μαζί σαν …την αγάπη!!

                                                             Και έζησαν αυτοί γλυκά και εμείς… “γλυκύτερα” !!

«Ένα αλογάκι που νιώθει μοναξιά κι ονειρεύεται να βρεθεί μαζί με τα χρωματιστά ξύλινα αλογάκια του καρουζέλ.

Μια πασχαλίτσα που προστατεύει τα φυτά απ’ τα ζουζούνια που τα ξεραίνουν ρουφώντας τους χυμούς τους.

Μια μεγάλη καφετιά αρκούδα που βρέθηκε ξένη μακριά απ’ τον τόπο της.

 

Τρεις ιστορίες για τη δύναμη της φιλίας και της συντροφικότητας, για την αποδοχή του διαφορετικού, για τη σοφή ισορροπία της φύσης, η οποία κρύβει για τον καθένα μας τον δικό του “παράδεισο”.»

Στο θέατρο ενυπάρχουν το λογικό και το παράλογο, η επιφάνεια και το βάθος, η πραγματικότητα και το φανταστικό, καθώς και πλήθος άπειρων αντίθετων εννοιών και καταστάσεων κι αυτό γιατί το θέατρο καθρεφτίζει τον άνθρωπο. Εσάς, εμάς, όλους μας. Γιατί ακόμα κι αν οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε μέσα μας είναι άπειρες, ποικίλες και φαινομενικά διαφορετικές, κατά έναν παράλογο και συνάμα λογικό τρόπο, οι εμπειρίες και τα βιώματά μας μοιάζουν.

«Εδώ θα σας μιλήσουμε για σχέσεις λογικές και παράλογες, αστείες και δραματικές, πιθανές και απίθανες, γύρω από μια τραπεζαρία ή ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει χώρος και χρόνος. Εκεί που όλα μπορούν να συμβούν.»

Όλοι αυτοί που θα περνούν στην παράσταση μπροστά από τα μάτια σας, κάτι σας θυμίζουν. Ίσως όχι ακριβώς… περίπου… κάπου στο βάθος. Μάλλον ήταν που έχουν κάτι από εμάς, από εσάς. Και όσοι μας ήταν πιο ανοίκειοι, ψάξαμε τρόπους για να τους φέρουμε κοντά μας. Είπαμε ιστορίες και ιστορίες για αυτούς και τις ζωές τους. Μην ρωτάτε, όμως. Δε μπορούμε να σας πούμε τίποτα. Ας αφήσουμε τα πράγματα όπως έχουν. Αν, βέβαια, κοιτάξετε, ακούσετε, μα πάνω απ’ όλα νιώσετε, θα βιώσετε κι εσείς αυτά που ποτέ δεν είπαμε, αυτά που ποτέ δεν θα ειπωθούν, αλλά υπάρχουν πάνω στη σκηνή μας.

Ξεκινώντας, λοιπόν, εστιαζόμαστε στον άνθρωπο, χωρίς να τον περιορίζουμε σε χώρο και χρόνο, σ’ αυτόν και τα μεγάλα ερωτήματά του. Αυτά τα ερωτήματα που υπάρχουν για να έχει κάτι να προσμένει, κάτι να περιμένει…ίσως.

Παρατηρούμε τον άνθρωπο που περιμένει και περιμένει κι εν τω μεταξύ όλα αυτά που σκέφτεται, πράττει, αντιμετωπίζει και βιώνει είναι η ίδια η ζωή. Είναι όλα αυτά τα λογικά και τα παράλογα, τα πραγματικά και τα φανταστικά, τα πιθανά και τα απίθανα. Αυτά που συνέβησαν, αυτά που θα θέλαμε να συμβούν κι αυτά που δε θα συμβούν ποτέ.

Ας μην προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε περισσότερο τα πράγματα. Ας μην προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε περισσότερο τον άνθρωπο. Ας τον αφήσουμε να υπάρξει και να εκδηλωθεί. Να υπάρξει και να εκδηλωθεί ελεύθερος, ως όντως είναι. Κι ας τον ανακαλύψουμε εκ νέου, με την περιέργεια και το ενδιαφέρον κάποιου που δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ. Γιατί η συνήθεια είναι «μεγάλος σιγαστήρας».

Τελικά, το παράλογο του «λογικού» ανθρώπου είναι ότι περιμένει να βρει, να γνωρίσει και να εξηγήσει τον εαυτό του και τους άλλους έξω από αυτόν, ενώ η αλήθεια και οι απαντήσεις σε όλα του τα ερωτήματα βρίσκονται μέσα του. Κι όταν στραφεί μέσα του, τότε θα σταματήσει να περιμένει και θα αρχίσει να ζει.

Μετά την εμπειρία της Χριστουγεννιάτικης παράστασής μας, που τα παιδιά κλήθηκαν να συνεργαστούν με πολλές ομάδες, όπως η χορωδία του σχολείου και το μουσικό σύνολο FenArte, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με την καθαρά υποκριτική διαδικασία και την δημιουργία ρόλων. Επίσης να εμβαθύνουμε στις ασκήσεις συγκέντρωσης, επικοινωνίας, εμπιστοσύνης και δημιουργίας ατμόσφαιρας. Τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τις άλλες τέχνες και χρησιμοποιώντας ως πηγή έμπνευσης την ζωγραφική, τη μουσική και την ποίηση αυτοσχεδίασαν και δημιούργησαν δικούς τους κόσμους. Ασχολήθηκαν με το σκηνικό αντικείμενο και με τις ιστορίες που αυτό μπορεί να κρύβει. Ακόμα διδάχτηκαν τις τεχνικές της σκηνικής πάλης και της θεατρικής ξιφασκίας. Χαρίζοντάς μας σε κάθε μάθημα μικρά δημιουργικά διαμάντια καταλήξαμε να φτιάξουμε μια τύπου παράσταση από τις δικές τους στιγμές, οργανωμένες για να πληρούν και πρακτικά τους νόμους της σκηνικής δράσης. Από ένα τεράστιο υλικό επιλέξαμε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα, το οποίο τα παιδιά μετά μπήκαν στη διαδικασία να το σταθεροποιήσουν και από τον αυτοσχεδιασμό να πειθαρχήσουν το λόγο τους τόσο σε έκταση όσο και σε περιεχόμενο. Κατόπιν υπήρξε άλλο ένα στάδιο στο οποίο έπρεπε να ανταπεξέλθουν, που ήταν να επαναφέρουν και να διατηρήσουν την ζωντάνια, τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό που οι ίδιοι αρχικά είχαν βάλει στις σκηνές τους. Στο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε», βλέπουμε στη σκηνή μας ηθοποιούς, χωρίς εξωτερικά τερτίπια και βοηθήματα, χωρίς κουστούμια και ιδιαίτερα σκηνικά πέρα από τα απολύτως απαραίτητα, και με μόνο εφόδιο τη ψυχή τους.

Όταν έσβησε το τελευταίο του σπίρτο, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ορκίστηκε να μην συμβεί αυτό ξανά σε άλλο παιδί. Έτσι με το φίλο της τον Μπερτ και τους μικρούς βοηθούς του, τη Μαίρη Πόπινς, τη Μαρία Φον Τραπ, την Ουέντι, την Τίνκερμπελ και την δις δις δισέγγονη της νεραϊδονονάς της σταχτοπούτας κατάστρωσαν ένα σχέδιο για να αποκτήσει η μικρή Christina οικογένεια. Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς με μπάλες, μήλα και ένα μαγικό μουσικό κουτί πλέκουν γύρω της ένα παραμύθι από αυτά που γίνονται πραγματικότητα. Γιατί όλοι κρύβουμε μέσα μας τη δύναμη να κάνουμε θαύματα!

 

«Επειδή τα θαύματα γίνονται εκεί που δεν τα περιμένεις ….»

Ποιο είναι το καταφύγιο μικρών και μεγάλων όταν τα πράγματα πιέζουν;….

Mα η φαντασία, το τραγούδι, το θέατρο, η δημιουργία…

Που μπορούμε να πάμε;

Να απαρνηθούμε τους ανθρώπους, ίσως, να γίνουμε πουλιά;

Να αναζητήσουμε τους παλιούς καλούς ήρωες;

Είναι όμως όλα τα πράγματα όπως φαίνονται;

Τι γίνεται όταν στις ονειρεμένες χώρες εισβάλει η πραγματικότητα;

Θα έρθει τελικά η Ελπίδα να μας σώσει;

 

Όλη αυτή η χρονιά ήταν για μας ένα μεγάλο ταξίδι της φαντασίας. Πήγαμε σε πολλές χώρες και μόνο ένα δείγμα μπορούμε να δείξουμε σε σας. Με αφορμή τραγούδια γραμμένα για παιδιά και με θεατρικές τεχνικές τα παιδιά αυτοσχεδίασαν, σκηνοθέτησαν, σκέφτηκαν, προβληματίστηκαν και πάλεψαν να κάνουν το υλικό δικό τους. Τελικά έφτιαξαν ένα κήπο μαγικό και σας προσφέρουν τα λουλούδια του.

 

Και επειδή «βλέπεις καλύτερα με την καρδιά, το ουσιώδες δεν το βλέπουν τα μάτια». Κλείστε τα μάτια σας και δείτε…

Τι γίνεται όταν μια νεραϊδούλα θέλει να αποχτήσει μια αληθινή καρδιά…;

 

Τότε όλα μπορούν να συμβούν…

 

Tα δέντρα μιλάνε, τα στολίδια ζωντανεύουν και οι καλικάντζαροι κάνουν καλές πράξεις.

Το ταξίδι στον κόσμο των Χριστουγέννων ξεκινά και όλοι σπεύδουν για να βοηθήσουν, γιατί τελικά η μαγεία των ημερών κρύβεται στην αξία της γενναιοδωρίας. Και όταν οι άλλοι δίνουν με την καρδιά τους τίποτα δεν είναι αδύνατο!

 

Και πάντα να θυμάστε ότι:

«H πραγματική μαγεία των Χριστουγέννων είναι η πίστη στα θαύματα»